Kinderen

 

Kinderen zijn in deze tijd nauwelijks nog kinderen.

Als het al geen geboren denkertjes zijn dan wel raken ze steeds vroeger besmet met het verlangen naar ‘meer en beter’. Ze worden verwend met alle mogelijke hebbedingen, dusdanig dat het krijsende monsters worden wanneer ze een keer niet hun zin krijgen.

 

Kinderen leren al vroeg te dromen over een glansrijke carrière in een veelbelovende toekomst. Schoolprestaties moeten daarom steeds jonger worden geleverd. Iedere spontane uiting in de vorm van creativiteit moet worden gewaardeerd en geperfectioneerd, door het volgen van het liefst zoveel mogelijk cursussen en studies.

 

Het kind wordt opgeleid voor de toekomst, voor het behalen van succes en waardering. Tegelijkertijd krijgt het de boodschap dat het vooral zichzelf moet blijven.

Dat ‘zichzelf blijven’ is allerminst vrijblijvend maar wordt in strenge regels verpakt: Niet verlegen zijn, vriendelijk zijn, voor jezelf opkomen, je een plaatsje in de maatschappij veroveren, niet tevreden zijn met minder. Je moet het wel willen, je moet het wel durven, je moet er van genieten, je moet er wel voor vechten, je moet er wel wat voor over hebben. Je moet tegen kritiek kunnen, je moet je niet laten wegsturen. Doe je mond open, ga er voor. Wat wil je nou, maak je dromen waar en stel je een doel.

 

Iedere natuurlijkheid wordt een in regels gegoten geperfectioneerde karikatuur van spontaniteit. Waren het vroeger de regels van de kerk die het kind moesten vormen en vervolmaken, tegenwoordig zijn het de door de strot geduwde voorwaarden voor het verkrijgen van een geweldige toekomst.

 

Als een vrouw zwanger is dan wordt er gejuicht.

Drie maanden na de geboorte gaat het kind hele dagen naar de crèche. De inkomsten en de carrière blijken belangrijker dan het zorgen voor en opvoeden van de kinderen.

 

Al zullen de ouders dat ontkennen, de waarheid laat zich niet verloochenen: Het Denken heeft gekregen wat het wilde, namelijk een kind, maar nu gaat het leven met het oog op de toekomst gewoon weer verder: carrièreplanning, het waarmaken van dromen en het behalen van doelen.

Mensen met aanzien geven in dit gestoorde gedrag het voorbeeld, ons door de media voorgeschoteld als prestatie.

 

Dat er steeds meer kinderen ziek worden relateert de denkende ouder niet aan zijn eigen gedrag.

Kinderen die doordraaien in drukte of het tegenovergestelde, passief en depressief voor de TV hangen of op hun smartphone internetten, zijn hedendaags geworden.

 

Steeds vaker zijn er kinderen die zelfmoord willen plegen. Of ze hebben lichamelijke klachten en ziekten die niet eerder bestonden.

Gedragsstoornissen, eetstoornissen en zelfverwonding komen steeds vaker voor. Ziekte-etiketten worden met handenvol geplakt: ADHD, syndroom van Asperger, Autisme. Zo lijkt niemand de veroorzaker laat staan de schuldige, 'want als de dokter het zegt' en 'het is toch wetenschappelijk onderzocht.'

 

'Gelukkig' voor de economie blijft de farmaceutische industrie groeien door het ontwikkelen van allerhande onnodige medicijnen. Het kind krijgt medicijnen, die het gedrag moeten oppeppen, onderdrukken of om een zogenaamde ziekte te bestrijden.

 

In deze triestheid heeft de medische wetenschap weer de mogelijkheid om te bewijzen wat ze kan. Nieuwe kansen op het behalen van zogenaamd geweldige resultaten maakt blind voor wat er werkelijk gaande is.

 

Kinderen zijn de spiegel van hun ouders. Ze staan nog in verbinding met de ouders, met hoe zij doen en wat zij uitstralen.

De drukte van het kind is de drukte van de ouders. Met Het Denken besmette kinderen zijn daarvoor het gevoeligst en worden ziek of zogenaamd gedragsgestoord.

 

Deze 'ziekte'-symptomen van het kind zijn een signaal voor de ouders dat zij moeten stilstaan bij wat er met henzelf gaande is. Maar helaas lijken carrière en inkomsten belangrijker in het leven van de door Het Denken beheerste mens. Vandaar ook dat hulpinstanties voor kinderen als paddenstoelen uit de grond rijzen.

 

De zogenaamde hulp die aan kinderen wordt gegeven blijkt uiteindelijk niets anders te zijn dan het voorschrijven van medicijnen en het bijsturen van gedrag.

‘Er zijn op dit moment leuke programmaatjes’, vertelde een hulpverlener. Wat zoveel wil zeggen als: ‘je programmeert het en het doet zoals jij het wilt’. Het doel van de programma’s is het doel van Het Denken. Het kind zal leren om zich te 'handhaven in de maatschappij', het zal leren om zich een 'plaatsje te veroveren in de maatschappij' en leren hoe het zich moet 'richten op de toekomst' om zijn 'droom te kunnen leven.'

 

Kinderen worden niet gesterkt en gesteund in wie ze echt zijn omdat de ouders zichzelf niet kennen. Het Denken beheerst deze wereld.

 

Onze kinderen geven aan wat er mis is met de denkende mens, maar de signalen worden niet herkend of genegeerd.

 

 

Uit Het Denken een afwijking (geschreven in 2009)