Ik nam het risico van totale afgang
(Willen is durven is doen).
Het loslaten van alles wat ik dacht te weten en behoorde te weten, was essentieel in mijn zoektocht. Het was een niet onder woorden te brengen maar zekere overtuiging.
Ik wilde alles toetsen op waarheid: hoort dit wat ik voel bij mij? Horen deze gedachten wel bij mij, is dit wat ik vind? Of zijn dit gedachten die ik (zonder te kauwen) heb geslikt?
Ik volgde een opleiding voor psycho-therapeut en het eerste jaar was gericht op het functioneren van de student zelf. Alles wat na de opleiding in praktijk zou worden gebracht, moesten we eerst zelf ervaren.
Ik ging op de stoel zitten in het midden van de groep, vastberaden maar angstig.
De docent vroeg wat ik voelde.
De ogen van de anderen op mij gericht, zei ik.
Wil je die loslaten en vertellen wat jijzelf voelt, vroeg hij.
Spanning, ik ben gespannen, zei ik verlegen.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, vroeg de man of ik die spanning wilde loslaten.
Ik vroeg me af wat er van mij over zou blijven als ik die afgeknepenheid die mijn lichaam bezat los zou laten. Ik leek het te zijn, al wist ik ook dat die druk inherent was aan wat de ander van mij vond.
Maar ook dit keer wist ik dat ik daar niet voor niets zat. Ik had immers vol overgave de keuze gemaakt om mezelf in alle facetten te leren kennen.
Resoluut duwde ik mezelf het onbekende in en nam het risico van totale afgang.
Op het moment dat ik de spanning losliet, schokte en trilde mijn hele lichaam. Mijn vingers rammelden alsof de sleutel waarmee ze leken te zijn opgewonden ineens werd losgelaten.
Ik aanschouwde het, verbaasd dat ik niet verdween. Mijn adem leek vanzelf te gaan eerst hortend, later steeds dieper, de longen zogen zich vol met ruimte.
Plotseling stopte het beven en trillen. Mijn lichaam ademde een ongekende vrijheid.
Het Denken een afwijking (zie menu 'boek')